Rodriguez-Méndez traballa en proxectos nos que implica diferenciadas linguaxes ao marxe da influencia do espazo expositivo e que analizan os principios materiais da propia escultura e da experiencia esencial e física do ser humano. Unha aproximación ao nexo entre acción e escultura e ao equilibrio de materias e influencia enerxética entre ambas.

O uso de cilindros, turba e aceite, o son, palabra e corpo interpretadas como formas e materiais inasibles, como xeometrías elementais e absolutas, cuestionan e alteran o proceso de construción e a decisión sobre o termo dunha obra.

Rodríguez-Méndez intervén sobre a incorporeidade do material e a condición aberta e latente das súas obras, nun xogo de perdas e restitucións que testemuñan a presenza definitiva e esencial de vida e cambio.